Moja suknia balowa - 1830

Post musiał w końcu powstać - inaczej moja próżność byłaby wielce niezadowolona :P
A tak zupełnie poważnie sukienka zasługuje, by trochę o niej opowiedzieć. 

Zerknijcie teraz na inspirację z 1828 roku:

Oraz na efekt finalny. Mówię z góry - nie porywałyśmy się na rekonstrukcję, zaczerpnęłam jedynie fason sukienki, która urzekła mnie swoją skromnością na tle innych z lat 30 XIX wieku :)

Fotograf - Jarosław Żeliński

Sukienka jest w 100% dziełem mojej mamy. Ja nie potrafię szyć - choć zamierzam się nauczyć. Jednak kiedy to nastąpi - tego nie wiem. Uznajmy, że mama patrzeć nie może na moje nieporadne próby szycia ręcznego i póki co nie wpuszcza mnie pod maszynę ;>

Jak widać - a może i nie - sukienka nie jest koszerna. Wykonana została z atłasu i szyfonu. Udało mi się znaleźć atłas w kolorze "zżółkłej bieli" - nie był to ani śnieżnobiały, ani ecru. Aby nie było efektu obrzydliwego, jarmarcznego połysku, strona lewa i prawa materiału zamieniły się miejscami ;) Dlaczego nie uszyłam sukienki koszernej? Hm... Mama obawiała się tego szycia, był to jej debiut w kreacji "historycznej", zatem wolała uszyć z czegoś, czego nie szkoda by było wyrzucić w przypadku niepowodzenia. Dzisiaj wiem, że mama przesadzała i że każda kolejna sukienka będzie w miarę poprawna ;)

Tył sukienki. Tak i mój tatuaż, który na przymiarkach nie wyłaził spod dekoltu ;>
Sukienka zapinana była na guziczek z masy perłowej.

Wierzch sukni wykonany jest z lawendowego szyfonu. Podobnie jak zdobiące garniturek i koafiurę kokardy. Dekolt i dół zdobi atłasowa lamówka w kolorze niemal identycznym, jak warstwa spodnia. Różyczki mama robiła ręcznie z atłasowej wstążki, wstążka fioletowa służyła mi z kolei za szarfę, którą umocowaną miałam w pasie. Ten sam kolor fioletowej wstążki zdobił moją reticule oraz pantofelki. Marszczenie na przodzie sukni, dobrze widoczne na zdjęciu poniżej, podkreślone zostało wstążeczką w kolorze lamówki.

Widać tu też dokładnie moją biżuterię, o której piszę w dalszej części notki :)

Ażurowe pantofelki, r. 34 (za małe, ale dałam radę!) z Chińskiego Sklepu ;)

Rękawiczki kupiłam na allegro. Radzę jednak uważać - na aukcji było napisane "100% bawełny", na opakowaniu też, jednak na metce wewnętrznej "100% poliester". Nie polecam ;/ No ale cóż, dobrze, że to do celów kostiumowych, gorzej by było, jakbym miała uczulenie...

Jak wiadomo - nie sama suknia zdobi człowieka. Aby nadać odpowiedni wyraz całości, niezbędna jest odpowiednia BIELIZNA ;) 

Za halkę spodnią służyła mi moja bawełniana, letnia, znienawidzona sukienka. Jednak chyba się z nią przeproszę ;> Nie miałam odpowiedniego gorsetu, a mama szyła wszystko, tylko nie gorset, więc użyłam to, co miałam na stanie. Kocham gorsety, jednak taki z prawdziwego zdarzenia mam tylko jeden. Pasuje on bardziej na późniejsze epoki - metalowy busk i knapiki, spiralne fiszbiny... Zapakowałam się więc w usztywniany plastikowymi, zapinany na haftki gorset, który kupiłam sobie w lumpeksie za 3 zł. Kolorystycznie pasował jak piernik do wiatraka, ale przez suknię nic nie przebijało ;)

Zdjęcie strzelane po balu, około 3.30 w nocy ;P

Na to wszystko przyszła halka sznurkowa - corded petticoat. Tutaj miałam jakiś swój udział w jej tworzeniu :D Była nawet reko! Stara poszwa na kołdrę, bawełniana, została poprzeszywana maszyną przez mamę - w tak stworzone tunele wciągałam ręcznie sznurek - około 90-100 metrów. Jeżeli komukolwiek przyjdzie to do głowy, to mam pewne rady:
a) Kupić sznurek do mięsa, wędzenia wędlin - fajnie współpracuje i jest naturalny;
b) WYGOTOWAĆ SZNUREK - mój nieco się rozszerzył;
c) Nawlekać igłą dziewiarską - jakbym miała to robić metodą "na agrafkę" dostałabym apopleksji ;)

A oto i ostateczny wygląd:

Zaskakujące, jak te sznurki obciążają halkę i jak ją świetnie usztywniają!

Okej, to teraz przejdźmy do szczegółów:

Biżuterię stanowiły kolczyki, bransoletki, naszyjnik i broszka (przypięta do naszyjnika, genialny pomysł Agnieszki Terpiłowskiej) z perełek, które pożyczyłam od sąsiadki. W mojej szkatułce wieje mrokiem, więc trudno mi było znaleźć coś odpowiedniego :) 

Sukienkę ponadto upiększyła przepiękna broszka należąca do mojej ś.p. Babci. Była co prawda mieszaniną metalu z plastikiem, JEDNAKŻE: rzeczy po babci są dla mnie skarbem i jak się coś komuś nie podoba, ma w zęby :D Czekałam 20 lat na to, żeby mój ją przypiąć, bo w dzieciństwie nie wolno mi jej było ruszać! Wolno było ją tylko oglądać. Zatem byłam przeszczęśliwa móc ozdobić nią kreację balową. 

Fryzura i makijaż: Zdjęcie poniżej prezentuje resztki za równo jednego i drugiego. Koafiura stworzona przez Agnieszkę Terpiłowską przetrwała bal, zatłoczony tramwaj, kaptur mojego płaszcza - słowem była niezniszczalna! Nawet po umyciu głowy miałam loki :D 
Makijaż z kolei robiłam około 10 rano - cienie, tusz i brwi. Kasia Jasińska pomogła mi później  z ponownym nałożeniem podkładu, gdyż po kilku godzinach mroźnego spacerku po Warszawie, ten nakładany przeze mnie zdążył zniknąć.

Ale ze mnie Ryjek xD Ale i tak nieźle, jak na trzecią w nocy :P

Mam nadzieję, że zaspokoiłam Waszą ciekawość. Ogólnie przyznaję, że nie czułam się zbyt dobrze w całkowicie NIECZARNEJ i NIEMROCZNEJ estetyce, jednak wraz z upływem czasu moje przekonania o własnej urodzie (mam na myśli typ a nie "piękno" :P) nieco ewoluowały i odkryłam, że mogę się świetnie i swobodnie czuć nawet bez komfortowej dla mnie czerni :)

Pozdrawiam serdecznie!!! :)